آرزویم این است

آرزویم این است. . .

                           نتراود اشک در چشم تو هرگز

                                                                            مگر از شوق زیاد

وبه اندازه ی هر روز تو عاشق باشی

عاشق آنکه تو را می خواهد و به لبخند تو از خویش رها گردد

و تو را دوست بدارد به همان اندازه که دلت می خواهد

                                                                             آرزویم این است .

از نسل آفتاب

     مینشینم روی گلبرگ گل یاس                           می دهم روحی به پرواز

     تا به پرواز آید این روحم                                  ببیند عشق را دل را و خوبان جهان را

     تا بفهمد خوب چیست بد کیست                      آری او بفهمد که جهان در دست کیست

     آدمی دیدم که در نقش جهان                          عکس یک گل را کشد در زیر باران

                        می کشد عکس عقابی در فراز آسمان

    می کشد عکس دوتا چشم                           چشم گریان و پراز غم

                      غم زمرگ عابری که می گذشت از روستایی

                     روستایی که در آن پیرمردی است عاشق یک دانه سیب

   دانه سیبی که می داند دستی مهربان                          خالق هفت آسمان

       می دهد او را به دست کودکی

                                                                                    کودکی از نسل آفتاب

تنهائی

                                               آدمک آخر دنیاست بخند

                                                آدمک مرگ همین جاست بخند

                                               دست خطی که تو را عاشق کرد

                                               شوخی کاغذی ماست بخند

                                               آدمک خر نشوی گریه کنی

                                              کل دنیا سراب است بخند

                                              آن خدائی که بزرگش خواندی

                                             بخدا مثل تو تنهاست بخند

زندگی اجباریست

شاید آنروز که سهراب نوشت:

تا شقایق هست زندگی باید کرد

خبر از دل پر درد گل یاس نداشت 

                    
 باید اینطور نوشت

هر گلی هم باشی

چه شقایق چه گل پیچک و یاس 

        
زندگی اجباریست 

                                                   
زندگی باید کرد چه بخواهی چه نخواهی

پس به دنبال دلی باش که دلدار تو باشد

چه بودیم و چه شدیم

در تصویر حکاکی شده بر سنگهای تخت جمشید

هیچ کس عصبانی نیست

هیچ کس سوار بر اسب نیست
هیچ کس را در حال تعظیم نمی بینید

هیچ وقت برده داری در ایران مرسوم نبوده
در بین این صدها پیکار تراشیده شده حتی یک تصویر برهنه وجود ندارد
این آداب اصیلمان است : 

 نجابت       قدرت             احترام             مهربانی            خوش روئی        و...

                        کاش یادمان بماند چه بوده ایم و چه شده ایم