از آن کوچه گذشتم
بی تو مهتاب شبی باز از آن کوچه گذشتم
همه تن چشم شدم خیره به دنبال تو گشتم
شوق دیدار تو لبریز شد از جام وجودم
شدم آن عاشق دیوانه که بودم
در نهان خانه جانم گل یاد تو درخشید
باغ صد خاطره خندید عطر صد خاطره پیچید
یادم آمد که شبی باهم ازآن کوچه گذشتیم
پر گشودیم و در آن خلوت دل خواسته گشتیم
ساعتی بر لب آن جوی نشستیم
تو همه راز جهان ریخته در چشم سیاهت
من همه محو تماشای نگاهت
آسمان صاف و شب آرام
بخت خندان و زمان رام
شاخه ها دست بر آورده به مهتاب
شب و صحرا و گل و سنگ
همه دل داده به آواز شباهنگ
یادم آمد تو به من گفتی از این عشق حذر کن
لحظه ای چند بر این آب نظر کن
آب آیینه ی عشق گذران است
تو که امروز نگاهت به نگاهی نگران است
باش فردا که دلت با دگران است
تا تو فراموش کنی چندی از این شهر سفر کن
با تو گفتم حذر از عشق ندانم سفر از پیش تو هرگز نتوانم
روز اول که دل من به تمنای تو پر زد
چو کبوتر لب بام تو نشستم
تو به من سنگ زدی من نرمیدم نگسستم
باز گفتم که تو صیادی و من آهوی دشتم
تا به دام تو درفتم همه جا گشتم و گشتم
حذر از عشق ندانم سفر از پیش تو هرگز
نتوانم نتوانم نتوانم
اشکی از شاخه فرو ریخت
مرغ شب ناله ی تلخی زد و بگریخت
اشک در چشم تو لرزید ماه بر عشق تو خندید
یادم آمد که دگر از تو جوابی نشنیدم
پای در دامن اندوه کشیدم، نگسستم ،نرمیدم
رفت در ظلمت غم آن شب و شبهای دگر هم
نگرفتی دگر از عاشق آزرده خبر هم
نکنی دیگر از آن کوچه گذر هم
"بی تو اما با چه حالی من از آن کوچه گذشتم
جنس من، عشق من و یار من اوست
هیچ کس نیست در این دنیای کوچک من
که مرا چرخاند سوی خدا
که مرا یار شود در راهی
که در آن می روم و می لغزم، می لغزم ...
هیچ کس حس مرا درک نکرد
هیچ کس اندکی از من نگرفت
هیچ کس ذره ای از بار مرا بر دوشش جای نداد
من همانم که خودم می دانم...
جنس من، عشق من و یار من اوست
همه هیچ کسانم همه اوست
و من از جنس خدایم اگرم هیچ کسم نیست کنون
آرزویم این است
آرزویم این است. . .
نتراود اشک در چشم تو هرگز
مگر از شوق زیاد
وبه اندازه ی هر روز تو عاشق باشی
عاشق آنکه تو را می خواهد و به لبخند تو از خویش رها گردد
و تو را دوست بدارد به همان اندازه که دلت می خواهد
آرزویم این است .
از نسل آفتاب
مینشینم روی گلبرگ گل یاس می دهم روحی به پرواز
تا به پرواز آید این روحم ببیند عشق را دل را و خوبان جهان را
تا بفهمد خوب چیست بد کیست آری او بفهمد که جهان در دست کیست
آدمی دیدم که در نقش جهان عکس یک گل را کشد در زیر باران
می کشد عکس عقابی در فراز آسمان
می کشد عکس دوتا چشم چشم گریان و پراز غم
غم زمرگ عابری که می گذشت از روستایی
روستایی که در آن پیرمردی است عاشق یک دانه سیب
دانه سیبی که می داند دستی مهربان خالق هفت آسمان
می دهد او را به دست کودکی
کودکی از نسل آفتاب
تنهائی
آدمک آخر دنیاست بخند
آدمک مرگ همین جاست بخند
دست خطی که تو را عاشق کرد
شوخی کاغذی ماست بخند
آدمک خر نشوی گریه کنی
کل دنیا سراب است بخند
آن خدائی که بزرگش خواندی
بخدا مثل تو تنهاست بخند
زندگی اجباریست
شاید آنروز که سهراب نوشت:
تا شقایق هست زندگی باید کرد
خبر از دل پر درد گل یاس نداشت
باید اینطور نوشت
هر گلی هم باشی
چه شقایق چه گل پیچک و یاس
زندگی اجباریست
زندگی باید کرد چه بخواهی چه نخواهی
پس به دنبال دلی باش که دلدار تو باشد
چه بودیم و چه شدیم
در تصویر حکاکی شده بر سنگهای تخت جمشید
هیچ کس عصبانی نیست
هیچ کس سوار بر اسب نیست
هیچ کس را در حال تعظیم نمی بینید
هیچ وقت برده داری در ایران مرسوم نب
وده
در بین این صدها پیکار تراشیده شده حتی یک تصویر برهنه وجود ندارد 
این آداب اصیلمان است :
نجابت قدرت احترام مهربانی خوش روئی و...
کاش یادمان بماند چه بوده ایم و چه شده ایم